لیگامان های حنجره 09146590651

لیگامان ها  

داخل حنجره سه لیگامان داخلی و یک غشای الاستیک وجود دارد.، که برای متخصصین گوش ،حلق و بینی و آسیب شناسان گفتار و زبان اهمیت زیادی دارد. این ساختار ها شامل:

 

- لیگامان کریکوارتنوئید خلفی ( posterior cricoartenoid )

- لیگامان صوتی ، بطنی( vocal & ventricular )

- کونوس الاستیکوس(conus elasticus)

 

ازقسمت میانی و پایینی جسم ارتینوئید به طرف سطح فوقانی و پشتی کریکوئید ساختار متراکم و محکم لیگامان کریکوآرتینوئید خلفی وجود دارد. این لیگامان از حرکت بیش از حد قدامی تحتانی آرتینوئید ممانعت می کند. به خاطر قدرت زیاد ان ، نیروی زیادی لازم است تا آرتینوئید از جلو در برود. امکان دارد یک پزشک قادر نباشد آرتینوئید که تازه از طرفین یا خلف دررفتگی پیدا کرده از یک تار صوتی تازه فلج شده تشخیص بدهد.

دو نوع مشاهده می تواند ما را کمک بکند، تا تمایز بین این دو وضعیت را تشخیص دهیم تا درتشخیص زود هنگام و جراحی آرتینوئید دررفته کمک شود. اگر حنجره توسط آینه و به طور مستقیم نگاه شود، هر دو تار صوتی فلج و آرتینوئید دررفته غیر متحرک هستند. با کمک از آندوسکوپ نرم یا خشک می توان برخی حرکات ظریف را در تار صوتی که آرتینوئید ان دررفته مشاهده کرد که در سطح زایده صوتی ان دیده می شود. در زمان عمل دم ، مجموعه آرتینوئید ، کورنیکولیت و کورنیفورم      ( ACCC ) تار صوتی که تازه فلج شده در بسیاری از موارد با آرتینوئیدی که از قسمت خلفی طرفی دررفتگی دارد، متفاوت است. در هنگام دم ،( ACCC ) چین صوتی فلج نسبت به چین صوتی عصب دار به سمت میانی و قدامی تمایل بیشتری دارد. در مقابل( ACCC ) در سمتی که آرتینوئید دچار دررفتگی طرفی-خلفی می باشد دارای همان شیب قدامی خلفی و در همان جهت به سمت خط وسط چین صوتی سالم است.

یک تفاوت در حالت عمودی دو آرتینوئید وجود دارد ، اما خطای دید بیننده ممکن است ما رادر تشخیص ان دجار مشکل کند. جهت  ( ACCC ) چین صوتی بی حرکت در تنفس آرام به سمت طرفین و عقب احتمال دارد نشان دهنده دررفتگی آرتینوئید باشد. با این حال ، این شکل هندسی ندرتا در چین صوتی دیده می شود. بنابراین مشاهده حرکات جزئی زایده صوتی با دامنه کم در هنگام آواسازی می تواند تائید یا رد امکان دررفتگی آرتینوئید را بکند. اگر امکان دارد EMG ماهرانه از عضلات درونی حنجره برای تمایز این دو حالت ضروری است.

لیگامان صوتی

 

از راس هر یک از زائده های صوتی شروع شده و به سمت جلو حرکت کرده تا به خط وسط تیروئید پایان یابد.دو لیگامان در سطح قدامی تحتانی غضروف تیروئید به یکدیگر می رسند. محل اتصال دو لیگامان صوتی به غضروف تیروئید به نام  لیگامان برویل شهرت دارد.

 

دومین لیگامان که اهمیت زیادی دارد لیگامان بطنی است. این لیگامان نیز به آرتینوئید چسبیده ، ولی در قسمت فوقانی طرفی زائده های صوتی این اتصال وجود دارد.معمولامحل اتصال لیگامان بطنی چند متر بالاتر از لیگامان برویل است. لیگامان صوتی تقریبا لبه داخلی چین های صوتی حقیقی است و لیگامان بطنی نیز مانند ان در داخل چین های صوتی کاذب قرار دارد. چین های صوتی کاذب شامل بخش اندکی عضلانی و به صورت عمده از بافت همبند و غده ای ( Glandar ) تشکیل شده است. بخش عضلانی کوچکی که وجود دارد ، قسمتی از بخش عضلانی عضله تیروارتنوئید است. علی رغم نبود ساختار عضلانی، چین های صوتی کاذب می توانند حرکات میانی و طرفی داشته باشند. مکانیسم هایی که دور و نزدیک شدن چین های صوتی کاذب را کنترل می کنند، هنوز به طور کامل شناسایی نشده اند.

لیگامان صوتی نه تنها لبه چین های صوتی را مشخص می کند، بلکه لبه فوقانی توده ای از بافت همبند که کونوس الاستیکوس نام دارد را نیز مشخص می کند. کونوس از لبه فوقانی غضروف کریکوئید منشا گرفته و همان طوری که به سمت لبه فوقانی خود بالا می رود، به سمت خط وسط منحرف می گردد. کونوس الاستیکوس مسول حفظ شکل و حالت بخش زیر چاکنایی چین های صوتی حقیقی است.

از قبل مشخص گردیده بود که حرکت آرتینوئید پیچیده است. درک ناصحیحی از ویژگی های آرتینوئید نیز وجود دارد. این درک نادرست منجر به روش های بالینی پر اشتباه یا ناقص در درمان بی تحرکی چین های صوتی می شود.

درک کامل و همه جانبه آناتومی غضروف های آرتینوئید و کریکوئید ، مفصل کریکوارتنوئید و رباط های مرتبط و عضلات و سایر ساختارها مورد نیاز است تا فهم کاملی از اختلالات حرکتی در حنجره ایجاد شود. مطالب ارائه شده فقط در اهداف تشخیصی مورد استفاده قرار نمی گیرد ، بلکه در طراحی مداخلات جراحی و غیر جراحی در جهت رساندن چین های صوتی به وضعیت مطلوب نیز مورد استفاده است.

09146590651

دکتر جعفر معصومی            دکترای تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
Tabslp.com

https://telegram.me/jafarmasumi

https://www.instagram.com/goftardarmani_tabriz/

  https://twitter.com/masumislp