چه چیزی باعث سکته می شود؟

 

استرس ممکن است خطر سکته مغزی را افزایش دهد.

سکته مغزی ایسکمیک در اثر لخته شدن در رگ های خونی ایجاد می شود که جریان خون به مغز را مسدود می کند.

سکته های هموراژیک زمانی اتفاق می افتد که یک رگ خونی ضعیف در مغز می ترکد.

نمی توان سکته مغزی را پیش بینی کرد، اما برخی عوامل خطر ابتلا را افزایش می دهد.

عوامل خطر اجتناب ناپذیر عبارتند از:

• سن _ با افزایش سن، شریان ها سخت و باریک می شوند و انسداد آنها را آسان تر می کند.
• جنسیت _ مردان جوان بیشتر از زنان جوان در معرض خطر هستند. با این حال، پس از یائسگی ، زنان بیشتر از مردان در معرض سکته مغزی هستند.
• سابقه خانوادگی . اگر یکی از بستگان نزدیک سکته کرده باشد، احتمال سکته در فرد بیشتر است.
• تاریخچه شخصی . اگر فردی قبلاً سکته مغزی کرده باشد، خطر سکته دیگری را افزایش می دهد.

اجتناب از موارد زیر می تواند خطر سکته مغزی را کاهش دهد:

• سیگار کشیدن
• چاقی
• مصرف الکل
• سطوح پایین ورزش
• فشار
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، از جمله ایبوپروفن و ناپروکسن
• قرص های هورمونی بارداری

در صورت داشتن هر یک از شرایط زیر ممکن است فردی در برابر سکته آسیب پذیرتر باشد:

• افسردگی
• بالا کلسترول
• فشار خون بالا
• بیماری سلول داسی شکل 
• واسکولیت که شامل التهاب رگ های خونی است
• دیابت

بهبود

هر سکته مغزی اثرات متفاوتی دارد و میزان آسیب از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

تیم‌های سکته مغزی تأثیر را ارزیابی کرده و پیشرفت فرد را در بیمارستان و خانه نظارت خواهند کرد.

بهبودی ممکن است فرآیندی طولانی باشد، اما بسیاری از کاردرمانی و سایر اشکال حمایتی با هدف بازگرداندن استقلال فرد سود می برند.

چشم انداز

داشتن یک سکته احتمال سکته دیگر را افزایش می دهد.

با این حال، تیمی از پزشکان می توانند به افراد در مورد کاهش خطر توصیه کنند.

صحبت در مورد اثرات سکته مغزی می تواند به فرد کمک کند تا احساس آسیب پذیری و انزوا را پردازش کند.

درمان های سکته مغزی در حال بهبود هستند و مردم به طور فزاینده ای تحصیل می کنند.

دریافت درمان فوری می تواند آسیب را محدود کند و منجر به عوارض کمتر و بهبودی آسان تر شود

متخصصان گفتار درمانی و کاردرمانی تبریز یاشام در خدمت شما هستند تا شما را راهنمایی نموده و ارزیابی ها و راهکارهای لازم را برای جلوگیری و درمان مشکلات سکته مغزی به شما ارایه دهند.

سکته ساقه مغزی

آنچه در مورد سکته ساقه مغزی باید بدانید

ساقه مغز عملکردهای ضروری بدن مانند تنفس، بلع و تعادل را کنترل می کند.

انسداد یا خونریزی در ساقه مغز می تواند باعث سکته مغزی شود که می تواند بر این نقش های حیاتی تأثیر بگذارد.

در این مقاله، نگاهی دقیق به سکته مغزی ، از جمله علائم، تشخیص، بهبودی و چشم انداز می اندازیم.

سکته مغزی چیست؟

ساقه مغز تنفس، حرکات چشم، حرکات صورت، ضربان قلب و فشار خون را کنترل می کند.

بر اساس سازمان بهداشت جهانی (WHO)  سکته مغزی "دومین علت مرگ و سومین علت ناتوانی" در سراسر جهان است.

سکته مغزی زمانی اتفاق می‌افتد که خون رسانی به بخشی از مغز به دلیل انسداد شریان یا نشت رگ خونی قطع می‌شود.

ساقه مغز در قاعده مغز قرار دارد و مسئول دریافت و انتقال اطلاعات در سراسر بدن است.

ساقه مغز عملکردهای ضروری بدن را کنترل می کند، مانند:

• نفس کشیدن
• قورت دادن
• حرکت چشم
• حرکت و احساس صورت
• شنیدن
• ضربان قلب
• فشار خون

سکته مغزی می تواند بر عملکردهای اساسی بدن فرد تأثیر بگذارد و ممکن است منجر به عوارض طولانی مدت شود.

انواع سکته مغزی

دو نوع اصلی سکته مغزی وجود دارد که هر دو می توانند بر ساقه مغز تأثیر بگذارند:

سکته مغزی ایسکمیک

سکته های مغزی ایسکمیک زمانی اتفاق می افتد که لخته های خون در شریان های باریک سر یا گردن ایجاد می شوند و خون رسانی به ناحیه ای از مغز را قطع می کنند.

سکته های مغزی ایسکمیک شایع ترین نوع هستند که به حساب می آیند 87 درصد  از همه سکته ها دور و بر 10 درصد  از همه سکته های ایسکمیک، ساقه مغز را تحت تاثیر قرار می دهد.

حمله ایسکمیک گذرا نیز نامیده می شود، سکته مغزی کوتاه یا سکته زمانی رخ می دهد که خون رسانی به مغز برای مدت کوتاهی قطع شود.

TIA علائم خفیف تری نسبت به سکته های ایسکمیک کامل ایجاد می کند و بیشتر علائم در عرض یک ساعت از بین می روند.

سکته هموراژیک

سکته های هموراژیک یا خونریزی مغزی زمانی رخ می دهد که یک رگ خونی ضعیف نشت کند یا باز شود و تورم و فشار ایجاد کند.

این فشار به بافت ها و سلول های مغز آسیب می رساند.

سکته های هموراژیک کمتر از سایر انواع سکته های مغزی شایع هستند.

علائم سکته مغزی

سرگیجه و از دست دادن تعادل از علائم شایع سکته مغزی است.

از آنجا که ساقه مغز انواع مختلفی از عملکردهای حرکتی را کنترل می کند، سکته مغزی در این ناحیه از مغز طیف متنوعی از علائم را ایجاد می کند.

سکته مغزی می تواند عملکردهای حیاتی بدن را مختل کند، مانند:

• نفس کشیدن
• قورت دادن
• ضربان قلب

ساقه مغز سیگنال های مختلفی را از مغز دریافت می کند و به قسمت های مختلف بدن می فرستد.

سکته های ساقه مغز این سیگنال ها را مختل می کند، به همین دلیل است که افراد علائم فیزیکی  از جمله بی حسی یا ضعف در صورت، بازوها یا پاها تجربه می کنند

سایر علائم رایج سکته مغزی عبارتند از:

• سرگیجه
• از دست دادن تعادل
• سرگیجه
• تاری یا دوبینی
• مشکلات در گفتار یا بلع
• یک سردرد
• گیجی

تشخیص سکته مغزی

اگر فردی علائم سکته مغزی را تجربه کند، پزشک از آزمایش های تصویربرداری مانند سی تی اسکن و ام آر آی استفاده می کند تا مشخص کند که آیا سکته مغزی ایسکمیک یا هموراژیک است.

پزشکان همچنین ممکن است روش‌های دیگری مانند آزمایش خون، اکوکاردیوگرام، سونوگرافی و آنژیوگرافی مغز را تجویز کنند.

عوارض

از آنجایی که ساقه مغز مسئول چندین عملکرد حیاتی بدن است، سکته مغزی در این ناحیه از مغز می تواند اثرات مخربی بر مهارت ها و فرآیندهای حرکتی ضروری مانند حرکت چشم، گفتار و استدلال فضایی داشته باشد.

یک نوع نادر اما شدید سکته مغزی می تواند منجر به ایجاد سندرم قفل شده در که باعث فلج تمام بدن می شود - به جز عضلاتی که حرکت چشم را کنترل می کنند.

رفتار

سکته مغزی یک اورژانس پزشکی است. برای نجات جان افراد و کاهش خطر عوارض پایدار نیاز به درمان فوری دارد.

درمان بستگی به نوع، محل و شدت سکته دارد:

سکته مغزی ایسکمیک

درمان سکته مغزی ایسکمیک شامل بازگرداندن جریان خون با از بین بردن لخته است.

روش ها شامل موارد زیر است:

• داروهای لخته ساز مانند فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (t-PA) که به حل شدن لخته و بازگرداندن جریان خون به ناحیه آسیب دیده کمک می کند.
• داروهای ضد پلاکت مانند وارفارین. پزشک ممکن است آسپرین اگر خطر حمله قلبی یا سکته مغزی و خطر خونریزی کم باشد، فعلی دستورالعمل های استفاده منظم از آسپرین را برای اکثر افراد توصیه نمی کنند، همانطور که در گذشته چنین بود.
• درمان اندوواسکولار، که یک روش جراحی است که شامل استفاده از رتریورهای مکانیکی برای حذف لخته‌های خون است.
• وسایل دیگر مانند بادکنک یا استنت که می تواند برای باز کردن عروق خونی باریک و بهبود جریان خون استفاده شود.

سکته هموراژیک

درمان سکته های هموراژیک بر کنترل خونریزی و کاهش فشار در مغز متمرکز است.

روش های درمانی عبارتند از:

• تجویز داروهایی برای کنترل فشار خون و جلوگیری از تشنج.
• آمبولیزاسیون کویل، که یک روش جراحی است که به تشکیل لخته خون در رگ ضعیف شده کمک می کند. این لخته خونریزی را کاهش می دهد و از باز شدن مجدد رگ خونی جلوگیری می کند.

هنگامی که خونریزی در مغز کنترل شد، پزشکان ممکن است برای ترمیم رگ خونی شکسته عمل جراحی انجام دهند تا از خونریزی مجدد آن جلوگیری کنند.

مراحل بهبودی سکته مغزی چیست؟

سکته مغزی باعث آسیب به بدن و مغز می شود و بهبودی فرآیندی تدریجی است که برای هر فردی متفاوت به نظر می رسد.

متخصصان مراقبت های بهداشتی از مراحلی برای اندازه گیری بهبودی سکته مغزی استفاده می کنند.

فیزیوتراپیست سیگن برانستروم ابزاری را برای ترسیم پیشرفت فرد تا بهبودی ایجاد کردند.

روند بهبودی دارای شش مرحله  با فاکتورهای شناسایی واضح است.

بهبودی سکته مغزی یک فرآیند پیچیده است که می تواند ماه ها یا سال ها طول بکشد.

به طور معمول، مهم ترین پیشرفت ها در اول اتفاق می افتد.

برای آشنایی با دیدگاه افراد پس از سکته مغزی و مشکلات احتمالی، ادامه مطلب را بخوانید.

مراحل بهبودی برانستروم

فیزیوتراپیست سیگن برانستروم مراحل بهبودی سکته مغزی برانستروم را در دهه 1960 داد.

مراحل برانستروم توسعه توانایی حرکت و سازماندهی مجدد مغز پس از سکته را توصیف می کند. این رویکرد به افرادی که دچار سکته مغزی شده اند و پزشکان آنها اجازه می دهد تا روند بهبودی خود را بررسی کنند.

مراحل شش گانه به شرح زیر است:

مرحله 1: شلی

در مرحله اول، فرد قادر به حرکت دادن عضلات خود نیست و ممکن است احساس لنگی و شل شدن کند.

مرحله 2: شروع اسپاستیسیتی

اکنون ممکن است ماهیچه‌های فرد در پاسخ به یک محرک، مانند یک تکان دادن انگشت، به طور غیرارادی سفت شوند.

با این حال، فرد ممکن است در شل کردن عضلات خود نیز مشکل داشته باشد.

مرحله 3: افزایش اسپاستیسیتی

برخی از عضلات فرد شروع به سفت شدن می کنند. شل کردن عضلات حتی ممکن است سخت تر باشد.

با این حال، یک فرد ممکن است اکنون کنترل داوطلبانه ای بر برخی از گروه های ماهیچه ای اساسی برای مدیریت حرکت اندام داشته باشد که به عنوان هم افزایی اندام شناخته می شود.

مرحله 4: کاهش اسپاستیسیتی

در این مرحله، سفت شدن غیرارادی عضلات کاهش می یابد.

مغز در ارسال سیگنال به عضلات خاص برای حرکت داوطلبانه آنها بهتر می شود.

مرحله 5: افزایش حرکات ارادی پیچیده

با انقباض غیر ارادی عضلات در حال حاضر به حداقل رسیده است، فرد توانایی بیشتری در انجام حرکات پیچیده عضلانی به صورت ارادی پیدا می کند.

مرحله 6: اسپاستیسیتی ناپدید می شود و هماهنگی باز می گردد

کنترل یک فرد بر حرکات خود تقریباً به طور کامل به عملکرد معمولی باز می گردد.

سفت شدن غیرارادی عضلات از بین می رود و حرکات فرد هماهنگ تر می شود.

جدول زمانی بازیابی

بازیابی سکته مغزی منبع مورد اعتماد ممکن است به سرعت اتفاق بیفتد، یا ممکن است مدتی طول بکشد.

بستگی به شرایط و شرایط منحصر به فرد فرد دارد.

فردی که دچار سکته مغزی شده است، معمولاً بیشترین پیشرفت ها را در وضعیت اول تجربه می کند  .

با این حال، نویسندگان یک مطالعه در سال 2019 در مجله فیزیولوژی عصبی دریافتند که افراد می‌توانند حتی پس از 12 ماه بهبودی را ببینند.

بر این اساس، آنها بازنگری دستورالعمل های بالینی برای توانبخشی سکته را توصیه می کنند.

عواملی که می توانند بر بهبودی فرد تأثیر بگذارند عبارتند از:

• بخشی از مغز که سکته را تحت تاثیر قرار داده است
• سکته مغزی چه مقدار از مغز را تحت تاثیر قرار داده است
• انگیزه فرد
• سطح حمایتی که یک فرد دارد
• کمیت و کیفیت توانبخشی آنها
• سلامتی فرد قبل از سکته مغزی

شکست های احتمالی

عوامل مختلفی می توانند بر موفقیت بازتوانی فرد از سکته مغزی تأثیر بگذارند.

عوارض موثر یر این پیشرفت عبارتند از:

• تورم مغز
• پنومونی به دلیل مشکل در حرکت یا بلع
• عفونت دستگاه ادراری به دلیل نصب کاتتر به دنبال از دست دادن کنترل مثانه
• فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز باعث تشنج می شود
• افسردگی بالینی
• زخم بستر
• کوتاه شدن ماهیچه های بازو یا پا به دلیل کاهش توانایی حرکت اندام ها
• درد شانه به دلیل کشیدن بازوی مربوطه روی شانه به دلیل ضعف یا فلج
• لخته‌های خونی که در رگ‌های پا به دلیل بی‌حرکتی ناشی از سکته ایجاد می‌شوند، به نام ترومبوز ورید عمقی شناخته می‌شوند.

فردی که سکته کرده است نیز در معرض خطر ابتلا به سکته دیگری است.

بهبود خود به خودی

مغز اندامی شگفت‌انگیز است که می‌تواند سلول‌ها، مولکول‌ها و سیستم‌های خود را دوباره سازماندهی کند تا به آن کمک کند.

این بخش از توانبخشی یک فرد به عنوان "بهبود خود به خود" شناخته می شود.

بهبودی خود به خودی از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما معمولاً برای بازگشت به سلامتی قبل از سکته کافی نیست. با این حال، در ترکیب با درمان های موجود توانبخشی سکته مغزی، بهبود خود به خودی عامل مهمی در بازگرداندن عملکرد بافت مغز آسیب دیده اما زنده است.

چشم انداز

اگرچه بهبودی کامل پس از سکته مغزی امکان پذیر است برخی از افراد دچار ناتوانی های طولانی مدت می شوند.

نوع ناتوانی بستگی به این دارد که سکته مغزی کدام قسمت از مغز را تحت تأثیر قرار داده است.

ناتوانی بدنبال سکته:

• مشکلات کنترل حرکت: فلج یا ضعف، معمولاً در یک طرف بدن، می تواند مشکلاتی در بلع، وضعیت بدن، راه رفتن و تعادل ایجاد کند. پزشکان ممکن است به فلج یک طرفه به عنوان همی پلژی و ضعف یک طرفه به عنوان همی پارزی اشاره کنند.
• مشکلات حسی: ممکن است فرد توانایی احساس چیزهایی مانند لمس، درد و دما را از دست بدهد. افراد همچنین ممکن است کنترل مثانه یا روده را از دست بدهند و به دلیل ناتوانی در حرکت صحیح مفصل دچار درد مزمن شوند.
• مشکلات زبان: افراد ممکن است در صحبت کردن، نوشتن یا درک مشکل داشته باشند.
• مشکلات تفکر و حافظه: علائم احتمالی عبارتند از کوتاه شدن دامنه توجه، کمبود حافظه کوتاه مدت، و از دست دادن توانایی برنامه ریزی، یادگیری کارهای جدید یا انجام فعالیت های ذهنی پیچیده.
• اختلالات عاطفی: افراد ممکن است به دلیل از دست دادن عملکرد فیزیکی و ذهنی دچار ترس، اضطراب، ناامیدی، خشم، غم و اندوه شوند. در کنار اثرات فیزیکی آسیب مغزی، این می تواند منجر به افسردگی بالینی و تغییرات شخصیتی شود.

اگر فردی در عرض 3 ساعت پس از اولین علامت سکته مغزی خود به اورژانس برسد، اغلب پس از سکته مغزی ناتوانی کمتری نسبت به افرادی دارد که تحت مراقبت قرار نگرفته اند.

به همین دلیل، جستجوی فوری مراقبت های پزشکی ضروری است.

خلاصه

در سال 1966، فیزیوتراپیست سیگن برانستروم مراحل بهبودی سکته مغزی برانستروم را توسعه داد.

این رویکرد به افرادی که دچار سکته مغزی شده‌اند و پزشکان آنها روند احتمالی بهبودی را ترسیم کرده و بهترین درمان را تعیین می‌کند.

مشکلات احتمالی برای بهبودی شامل ذات الریه، افسردگی بالینی و کوتاه شدن عضلات به دلیل بی حرکتی است.

بهبودی کامل امکان پذیر است، اما برخی از افراد دچار ناتوانی های طولانی مدت می شوند. دریافت درمان در عرض چند ساعت به طور قابل توجهی شانس چشم انداز مثبت را افزایش می دهد.

سکته مغزی چیست؟

سکته مغزی زمانی اتفاق می افتد که انسداد یا خونریزی رگ های خونی جریان خون به مغز را قطع یا کاهش می دهد.

وقتی این اتفاق می افتد، مغز اکسیژن یا مواد مغذی کافی دریافت نمی کند و سلول های مغز شروع به مردن می کنند.

سکته مغزی یک بیماری عروق مغزی است.

این به این معنی است که بر رگ های خونی که اکسیژن مغز را تغذیه می کنند تأثیر می گذارد.

اگر مغز اکسیژن کافی دریافت نکند، ممکن است آسیب شروع شود.

این یک اورژانس پزشکی است.

اگرچه بسیاری از سکته های مغزی قابل درمان هستند، اما برخی از آنها می توانند منجر به ناتوانی یا مرگ شوند.

از آنجایی که سکته های ایسکمیک و هموراژیک علل و اثرات متفاوتی بر بدن دارند، هر دو نیاز به درمان های متفاوتی دارند.

تشخیص سریع برای کاهش آسیب مغزی و توانمندسازی پزشک برای درمان سکته مغزی با استفاده از روش مناسب برای نوع مهم است.

بخش های زیر گزینه های درمانی سکته مغزی ایسکمیک و سکته مغزی هموراژیک و همچنین برخی نکات کلی توانبخشی برای هر دو نوع را پوشش می دهد.

سکته مغزی ایسکمیک

سکته مغزی ایسکمیک به دلیل انسداد یا باریک شدن عروق رخ می دهد.

تمرکز درمان بر بازگرداندن جریان کافی خون به مغز است.

درمان با مصرف داروهایی شروع می شود که لخته ها را می شکنند و از تشکیل لخته های دیگر جلوگیری می کنند.

پزشک ممکن است داروهای رقیق کننده خون مانند آسپرین یا تزریق فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (TPA) را تجویز کند.

TPA در حل کردن لخته ها بسیار موثر است.

با این حال، تزریق باید انجام شود ظرف 4.5 ساعت

اقدامات اورژانسی شامل تزریق TPA به طور مستقیم در شریان مغز یا استفاده از کاتتر برای برداشتن فیزیکی لخته است.

تحقیقات در مورد مزایای این روش ها ادامه دارد.

روش های دیگری نیز وجود دارد که جراحان می توانند برای کاهش خطر سکته مغزی یا TIA انجام دهند.

برای مثال، اندارترکتومی کاروتید شامل باز کردن شریان کاروتید و برداشتن پلاک‌هایی است که می‌توانند بشکنند و به مغز بروند.

گزینه دیگر آنژیوپلاستی است.

این شامل جراح است که با استفاده از یک کاتتر یک بالون کوچک را در داخل یک شریان تنگ شده باد می کند.

پس از آن، آنها یک لوله توری یا یک استنت را در دهانه قرار می دهند. این کار از تنگ شدن مجدد شریان جلوگیری می کند.

سکته هموراژیک

نشت خون به مغز می تواند باعث سکته مغزی هموراژیک شود.

درمان بر کنترل خونریزی و کاهش فشار روی مغز متمرکز است.

درمان اغلب با مصرف داروهایی آغاز می‌شود که فشار را در مغز کاهش می‌دهند و فشار خون می‌کنند و همچنین از تشنج و هرگونه انقباض ناگهانی رگ‌های خونی جلوگیری می‌کنند.

اگر فردی از داروهای ضد انعقاد رقیق کننده خون یا داروهای ضد پلاکت مانند وارفارین یا کلوپیدوگرل استفاده می کند، می تواند داروهایی برای مقابله با اثرات رقیق کننده های خون دریافت کند.

جراحان می توانند برخی از مشکلات رگ های خونی را که منجر به سکته های هموراژیک شده یا می توانند منجر شوند، ترمیم کنند.

هنگامی که یک آنوریسم - یا برآمدگی در رگ خونی که ممکن است ترکیده شود - باعث سکته هموراژیک می شود، جراح می تواند گیره های کوچکی را در پایه آنوریسم یا آن را با سیم پیچ های جداشدنی پر کند تا جریان خون را متوقف کند و آنوریسم را کوچک کند.

اگر خونریزی به دلیل AVM رخ دهد، جراح می تواند آن را حذف کند.

AVM ها اتصالات بین شریان ها و وریدها هستند که می توانند در معرض خطر خونریزی باشند.

توانبخشی

سکته مغزی یک رویداد بالقوه تغییر زندگی است که می تواند اثرات فیزیکی و عاطفی پایداری داشته باشد.

بهبودی موفقیت‌آمیز پس از سکته مغزی اغلب شامل درمان‌ها و سیستم‌های حمایتی خاصی است، از جمله:

• گفتار درمانی: این کار به مشکلات تولید یا درک گفتار کمک می کند. تمرین، تمدد اعصاب و تغییر سبک ارتباطی همگی می توانند ارتباط را آسان تر کنند.
• فیزیوتراپی: این می تواند به فرد کمک کند تا حرکت و هماهنگی را دوباره بیاموزد. مهم است که فعال بمانید، حتی اگر این کار در ابتدا دشوار باشد.
• کاردرمانی: این می تواند به فرد کمک کند توانایی خود را در انجام فعالیت های روزانه مانند حمام کردن، آشپزی، لباس پوشیدن، خوردن، خواندن و نوشتن بهبود بخشد.
• گروه‌های حمایتی: پیوستن به یک گروه حمایتی می‌تواند به فرد کمک کند تا با مشکلات رایج سلامت روانی که ممکن است پس از سکته مغزی رخ دهد، مانند افسردگی . بسیاری به اشتراک گذاشتن تجربیات مشترک و تبادل اطلاعات مفید می دانند.
• حمایت دوستان و خانواده: دوستان نزدیک و اقوام باید سعی کنند پس از سکته مغزی، حمایت عملی و راحتی ارائه دهند. اینکه دوستان و خانواده بدانند چه کاری می توانند برای کمک انجام دهند بسیار مهم است.

توانبخشی بخش مهم و مداوم درمان سکته مغزی است. با کمک مناسب و حمایت عزیزان، بسته به شدت سکته مغزی، معمولاً بازیابی کیفیت زندگی عادی امکان پذیر است.

جلوگیری

بهترین راه برای جلوگیری از سکته، رسیدگی به علل زمینه ای است.

افراد می توانند با ایجاد تغییرات در سبک زندگی به این مهم دست یابند مانند:

• خوردن یک رژیم غذایی سالم
• حفظ وزن متوسط
• ورزش منظم
• نکشیدن تنباکو
• اجتناب از الکل، یا فقط نوشیدن متوسط

داشتن یک رژیم غذایی مغذی به معنای شامل مقدار زیادی از موارد زیر است:

• میوه ها
• سبزیجات
• غلات کامل
• آجیل
• دانه
• حبوبات

مطمئن شوید که مقدار گوشت قرمز و فرآوری شده در رژیم غذایی و همچنین کلسترول و چربی های اشباع شده را محدود کنید.

همچنین، مصرف متوسط ​​نمک برای حمایت از سطح فشار خون سالم. را پیگیری کنبد

سایر اقداماتی که فرد می تواند برای کمک به کاهش خطر سکته انجام دهد عبارتند از:

• کنترل سطح فشار خون آنها
• مدیریت دیابت
• دریافت درمان برای بیماری قلبی

علاوه بر ایجاد این تغییرات در شیوه زندگی، مصرف داروهای ضد انعقاد یا ضد پلاکت نیز می تواند خطر ابتلا به سکته مغزی دیگر را کاهش دهد.

انجام جراحی شریان قلبی، شریان کاروتید یا آنوریسم مغزی نیز می‌تواند خطر سکته‌های مغزی اضافی را کاهش دهد، همانطور که برخی از گزینه‌های جراحی دیگر هنوز تحت بررسی هستند.

علل و عوامل خطر

هر نوع سکته مغزی دارای مجموعه ای از علل بالقوه متفاوت است.

با این حال، به طور کلی، سکته مغزی احتمال بیشتری دارد که فرد را تحت تاثیر قرار دهد اگر:

• اضافه وزن یا چاقی دارند
• 55 سال یا بیشتر سن دارند
• سابقه شخصی یا خانوادگی سکته مغزی داشته باشید
• فشار خون بالا دارند
• دیابت دارند
• کلسترول بالا دارند
• بیماری قلبی، بیماری شریان کاروتید یا بیماری عروقی دیگری داشته باشید
• کم تحرک هستند
• مصرف بیش از حد الکل
• دود
• از داروهای غیرمجاز استفاده کنید

برخی از مطالعات نشان داده اند که خطر مرگ ناشی از سکته مغزی در مردان بیشتر از زنان است.

با این حال، یکی بررسی 2016 مطالعات منبع مورد اعتماد نشان می دهد که این تفاوت ها نژاد، سن، شدت سکته مغزی و سایر عوامل خطر را در نظر نمی گیرند.

این بررسی توضیح می دهد که خطر مرگ و میر ناشی از سکته مغزی اغلب به دلیل سن و جمعیت شناسی افزایش می یابد، نه تفاوت های بیولوژیکی بین مردان و زنان.

مطابق با تجزیه و تحلیل 2016 منبع مورد اعتماد ، مردم آفریقایی-آمریکایی در معرض خطر قابل توجه بالاتری برای تسکته مغزی هستند.

آنها همچنین حدود 60 درصد بیشتر احتمال دارد که در عرض 2 سال سکته دیگری را تجربه کنند.

بخش های زیر علل خاص هر نوع سکته را شرح می دهد.

سکته مغزی ایسکمیک

این نوع سکته به دلیل انسداد یا باریک شدن شریان هایی که خونرسانی به مغز می کنند، رخ می دهد.

این باعث ایسکمی یا کاهش شدید جریان خون می شود که به سلول های مغز آسیب می رساند.

لخته های خون اغلب باعث سکته مغزی ایسکمیک می شوند.

لخته می تواند در شریان های مغز و سایر رگ های خونی بدن ایجاد شود.

جریان خون اینها را به شریان های باریک تری در مغز می برد.

رسوب پلاک های چربی در داخل رگ ها نیز می تواند باعث ایجاد لخته شود که منجر به ایسکمی می شود.

سکته هموراژیک

نشت یا ترکیدگی عروق در مغز می تواند منجر به سکته های هموراژیک شود.

نشت خون به سلول های مغز فشار می آورد و به آنها آسیب می رساند.

همچنین خون رسانی را که می تواند پس از خونریزی به بافت مغز برسد، کاهش می دهد.

رگ های خونی می توانند ترکیده و خون را به مغز یا نزدیک سطح مغز بریزند.

همچنین ممکن است خون را به فضای بین مغز و جمجمه بفرستد.

داشتن فشار خون بالا ، تجربه ضربه فیزیکی، مصرف داروهای رقیق کننده خون و داشتن آنوریسم می تواند باعث نشت یا ترکیدن رگ خونی شود.

خونریزی داخل مغزی شایع ترین نوع سکته مغزی هموراژیک است.

این زمانی اتفاق می‌افتد که بافت مغز پس از ترکیدن سرخرگ پر از خون شود.

خونریزی زیر عنکبوتیه یکی دیگر از انواع سکته های هموراژیک است. اینها کمتر رایج هستند.

در خونریزی زیر عنکبوتیه، خونریزی در ناحیه بین مغز و بافت های نازکی که آن را می پوشانند رخ می دهد.

TIA ها

TIA ها فقط برای مدت کوتاهی جریان خون به مغز را قطع می کنند.

آنها شبیه سکته های مغزی ایسکمیک هستند، زیرا به دلیل لخته شدن ایجاد می شوند.

مردم باید با آنها به عنوان اورژانس پزشکی برخورد کنند، حتی اگر علائم موقتی باشند. آنها به عنوان علائم هشدار دهنده برای سکته های بعدی و نشان دهنده یک شریان تا حدی مسدود شده یا منبع لخته در قلب هستند.

بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) منبع مورد اعتماد بیش از یک سوم افرادی که TIA را تجربه می کنند، در صورت عدم دریافت هیچ درمانی، ظرف یک سال دچار سکته مغزی شدید می شوند.

حدود 10 تا 15 درصد از افراد در عرض 3 ماه پس از تجربه TIA دچار سکته مغزی می شوند.

علائم

علائم سکته مغزی اغلب بدون هشدار ظاهر می شوند. برخی از علائم اصلی عبارتند از:

• گیجی، از جمله مشکل در صحبت کردن و درک گفتار
• سردرد استفراغ ، احتمالاً با تغییر هوشیاری یا
• بی حسی یا ناتوانی در حرکت دادن قسمت هایی از صورت، بازو یا پا، به ویژه در یک طرف بدن
• مشکلات بینایی در یک یا هر دو چشم
• مشکل در راه رفتن، از جمله سرگیجه و عدم هماهنگی

سکته مغزی می تواند منجر به مشکلات سلامتی طولانی مدت شود.

بسته به سرعت تشخیص و درمان، فرد می تواند پس از سکته مغزی دچار ناتوانی های موقت یا دائمی شود.

برخی از افراد نیز ممکن است تجربه کنند:

• مشکلات کنترل مثانه یا روده
• افسردگی
• فلج یا ضعف در یک یا هر دو طرف بدن
• در کنترل یا بیان احساسات خود مشکل دارند

علائم متفاوت است و ممکن است از نظر شدت متفاوت باشد.

یادگیری مخفف  راه خوبی برای به خاطر سپردن علائم سکته است. این می تواند به فرد کمک کند تا به دنبال درمان سریع باشد. 

مخفف:

• افتادگی صورت: اگر فرد بخواهد لبخند بزند، آیا یک طرف صورتش آویزان می شود؟
• ضعف بازو: اگر فرد بخواهد هر دو دست خود را بالا بیاورد، آیا یک بازو به سمت پایین حرکت می کند؟
• مشکل گفتار: اگر فرد سعی کند یک عبارت ساده را تکرار کند، آیا گفتار او نامفهوم است یا غیرعادی؟
• زمان اقدام: در صورت بروز هر یک از این علائم، فورا با اورژانس تماس بگیرید.

نتیجه بستگی به این دارد که فرد با چه سرعتی درمان را دریافت کند. مراقبت سریع همچنین به این معنی است که آنها کمتر دچار آسیب دائمی مغز یا مرگ می شوند.

تشخیص

سکته مغزی به سرعت شروع می شود.

برای بهترین نتیجه، فرد باید ظرف 3 ساعت پس از اولین ظهور علائم خود در بیمارستان تحت درمان قرار گیرد.

چندین آزمایش تشخیصی مختلف وجود دارد که پزشک می تواند برای تعیین نوع سکته از آن استفاده کند. این شامل:

• معاینه فیزیکی: پزشک در مورد علائم و سابقه پزشکی فرد سوال می کند. آنها قدرت عضلانی، رفلکس ها، حس، بینایی و هماهنگی را بررسی خواهند کرد. آنها همچنین ممکن است فشار خون را بررسی کنند، به شریان های کاروتید در گردن گوش دهند و رگ های خونی پشت چشم را بررسی کنند.
• آزمایش‌های خون: پزشک ممکن است آزمایش‌های خونی را برای تعیین خطر بالای خونریزی یا لخته شدن خون، اندازه‌گیری سطوح مواد خاص در خون، از جمله فاکتورهای لخته‌کننده، و بررسی وجود یا عدم وجود عفونت انجام دهد.
• سی تی اسکن: مجموعه ای از اشعه ایکس می تواند خونریزی، سکته مغزی، تومورها و سایر شرایط درون مغز را نشان دهد.
• اسکن MRI: در این اسکن از امواج رادیویی و آهنرباها برای ایجاد تصویری از مغز استفاده می شود که پزشک می تواند از آن برای تشخیص بافت آسیب دیده مغز استفاده کند.
• سونوگرافی کاروتید: پزشک ممکن است یک اسکن اولتراسوند را برای بررسی جریان خون در شریان‌های کاروتید انجام دهد و ببیند که آیا باریک یا پلاک وجود دارد یا خیر.
• آنژیوگرافی مغزی: پزشک ممکن است رنگی را به رگ های خونی مغز تزریق کند تا آنها را تحت اشعه ایکس یا ام آر آی قابل مشاهده کند. این یک نمای دقیق از رگ های خونی در مغز و گردن را ارائه می دهد.
• اکوکاردیوگرافی: این یک تصویر دقیق از قلب ایجاد می کند که پزشکان می توانند از آن برای بررسی هر منبعی استفاده کنند لخته هایی که می توانستند به مغز برسند.

تایید نوع سکته مغزی تنها با استفاده از اسکن مغز در محیط بیمارستان امکان پذیر است