تارهای صوتی و حنجره چگونه مورد بررسی قرار می گیرند؟ 04133368657

تارهای صوتی و حنجره چگونه مورد بررسی قرار می گیرند؟

بررسی ساختارهای داخلی حنجره، از جمله تارهای صوتی، لارنگوسکوپی نامیده می شود.

سه روش اصلی برای انجام لارنگوسکوپی وجود دارد که در زیر بررسی می شود.

هر یک از اینها ممکن است در شرایط خاصی مناسب باشد، اما هیچ یک از این روش ها به تنهایی نمی تواند ارتعاش سریع مخاط را که برای تولید صدا عمل می کند، ارزیابی کند.

این ارزیابی به تکنیکی به نام استروبوسکوپی نیاز دارد.

لارنگوسکوپی آینه ای

اولین و قدیمی ترین روش (که بیش از یک قرن در دسترس بوده است) برای بررسی حنجره شامل قرار دادن یک آینه زاویه دار کوچک، مانند دندانپزشکی است که ممکن است در پشت دهان استفاده کند.

این آینه یک پرتو نور را به سمت تارهای صوتی منحرف می کند و تصویر تارهای صوتی را به سمت معاینه کننده منعکس می کند.

این روش دید خوبی از تارهای صوتی و احتمالاً دقیق ترین تصویر را از نظر رنگ ارائه می دهد.

با این حال، امکان بزرگنمایی یا ثبت معاینه وجود ندارد.

به این دلایل و چون نیاز به مهارت و سبکی خاصی در لمس دارد، امروزه زیاد مورد استفاده قرار نمی گیرد.

لارنگوسکوپی فیبر نوری انعطاف پذیر

این رایج ترین روش برای بررسی تارهای صوتی است.

یک آندوسکوپ با قطر کمتر از 4 میلی متر از طریق یک سوراخ بینی وارد می شود و از طریق بینی به پشت گلو هدایت می شود تا زمانی که درست بالای حنجره قرار گیرد.

لارنگوسکوپ فیبر نوری انعطاف پذیر آندوسکوپ است کار در پزشکی گوش، حلق و بینی است – هیچ مطب گوش و حلق و بینی بدون آن نیست.

 

از مزایای آن می توان به سهولت استفاده و در دسترس بودن عمومی و قابلیت بررسی حنجره در حین انجام کارهای مختلف - مانند بلعیدن، گفتار متصل و آواز خواندن اشاره کرد.

این امر در ارزیابی بسیاری از اختلالات عصبی مانند دیسفونی اسپاسمودیک و فلج چین‌های صوتی بسیار مهم است.

با این حال، اپتیک آندوسکوپ انعطاف پذیر به طور کلی پایین تر از آندوسکوپ سخت است.

نمای  آن می‌تواند دانه‌دار یا پیکسیله به نظر برسد و ممکن است اجازه تمایز دقیق بین توده‌های تارهای صوتی را ندهد.

لارنگوسکوپی دیستال تراشه

لارنگوسکوپی فیبر نوری انعطاف پذیر به تدریج به نفع آندوسکوپی دیستال تراشه انعطاف پذیر کنار گذاشته می شود.

در آندوسکوپی تراشه دیستال، فیبرهای نوری با یک تراشه دیجیتال در نوک دوربین جایگزین می‌شوند که کیفیت تصویر را به سمت استاندارد لارنگوسکوپ سفت و سخت حرکت می‌دهد (به زیر مراجعه کنید).

و استروبوسکوپی انعطاف‌پذیر را کاربردی و آموزنده می‌کند.

لارنگوسکوپی سخت ترانسپورال

این روش طبق اصول مشابه آینه عمل می کند، با این تفاوت که یک آندوسکوپ سفت و سخت در جای خود وارد دهان می شود.

این منبع نور خود را به همراه دارد، بنابراین به معاینه‌کننده اجازه می‌دهد تا بهترین عنصر آینه، کیفیت نوری، با قابلیت ضبط و بزرگ‌نمایی معاینه را ترکیب کرده و استروبوسکوپی را انجام دهد.

این باعث می شود که بهترین وسیله برای ارزیابی مشکلات ظریف باشد.

این نیاز به تخصص فنی بیشتری نسبت به دامنه انعطاف پذیر دارد.

استروبوسکوپی

در استروبوسکوپی ، یک میکروفون که معمولاً روی پوست گردنی که روی حنجره قرار دارد اعمال می‌شود، فرکانس صدا را ثبت می‌کند.

این به یک نور  متصل است که فقط اندکی با فرکانس خارج از همگامی چشمک می زند و یک تصویر ویدیویی از ارتعاش تار صوتی را ارائه می دهد که به عنوان موج مخاطی شناخته می شود.

از آنجایی که این ارتعاش منبع صدا است، استروبوسکوپی بهترین روش برای ارزیابی توده ها یا بی نظمی های تار صوتی است.

با این حال، استروبوسکوپی از نظر فنی دشوارتر از آندوسکوپی ساده است و تفسیر معاینه همیشه ساده نیست.

یک چشم تمرین شده برای تشخیص ناهنجاری های ظریف یا ضایعات کوچک ضروری است.

استروبوسکوپی مشابه لارنگوسکوپی نیست.

استروبوسکوپی به استفاده از نوع خاصی از نور اشاره دارد و نه نوع ابزاری که برای نگاه کردن به تارهای صوتی استفاده می شود.

 

استروبوسکوپی چیست: مرور کلی، مزایا و نتایج مورد انتظار 04133368657

استروبوسکوپی چیست: مرور کلی، مزایا و نتایج مورد انتظار

تعریف و بررسی اجمالی

استروبوسکوپی روشی است که برای ارزیابی ارتعاش تارهای صوتی انجام می شود.

حرکت تارهای صوتی را در حین تولید صدا ارزیابی می کند و تصویری دقیق ایجاد می کند که می تواند توسط گفتار درمان تفسیر شود.

استروبوسکوپی همراه با لارنگوسکوپی که معاینه تارهای صوتی است انجام می شود.

چه کسی باید تحت تاثیر قرار گیرد و نتایج مورد انتظار

استروبوسکوپی برای بیماران مبتلا به آسیب شناسی حنجره است که معمولاً با تغییرات صدا ظاهر می شود.

گرفتگی صدا یا نارسایی صدا از علائم معمول است.

علائم دیگر شامل مشکل تنفسی یا هموپتیزی است.

این روش به این بیماران توصیه می شود تا علل علائم خود را شناسایی کنند.

این روش همچنین می تواند شرایط خوش خیم از جمله ندول های تارهای صوتی، کیست ها و پولیپ ها را تشخیص دهد و می تواند برای ارزیابی بیماران مبتلا به فلج تارهای صوتی مورد استفاده قرار گیرد.

استروبوسکوپی همچنین می تواند برای تشخیص بیماری های بدخیم مانند سرطان حنجره و نظارت بر اثربخشی درمان آسیب شناسی های مختلف حنجره انجام شود.

لارنگوسکوپی آناتومی تار صوتی را بررسی می کند، در حالی که استروبوسکوپی عملکرد و بیومکانیک آن را بررسی می کند.

این معاینات، زمانی که با هم انجام شوند، می توانند تعداد بی شماری از آسیب شناسی تارهای صوتی را مشخص کنند.

به طور خاص، استروبوسکوپی چندین پارامتر از چرخه ارتعاش، از جمله فرکانس اساسی، تناوب، بسته شدن گلوت و تقارن چین‌های صوتی را ارزیابی می‌کند.

مطالعات نشان داده اند که انجام استروبوسکوپی در تشخیص بیماری حنجره در حدود 30 درصد بیماران کمک می کند.

محدودیت استروبوسکوپی این است که این روش به اپراتور وابسته است.

این بدان معنی است که موفقیت روش و کیفیت تصاویر به مهارت های  انجام دهنده این روش بستگی دارد.

تفسیر نتایج استروبوسکوپی نیز به گفتار درمان بستگی دارد.

در برخی موارد، ممکن است همزمان با استروبوسکوپی، اقدامات اضافی مانند تزریق تارهای صوتی یا برداشتن آندوسکوپی ندول ها انجام شود.

رویه چگونه انجام می شود؟

استروبوسکوپی یک روش مطب است و بیماران می توانند در همان روز به خانه بروند.

این عمل تحت بی حسی موضعی انجام می شود، زیرا بیماران باید در طول عمل بیدار باشند تا صداهای خاصی تولید کنند.

استروبوسکوپی از یک نور چشمک زن استفاده می کند که از یک اسکوپ عبور می کند.

حرکت تارهای صوتی سریع است، اما فناوری استروبوسکوپی ارزیابی آن را در مراحل مختلف چرخه ارتعاشی، در زمان واقعی و در حرکت آهسته امکان پذیر می کند.

با استروبوسکوپی، فلاش‌های نوری که از بارق می‌آیند به فرکانس صوتی زمان می‌رسند.

به طور معمول، یک میکروفون فرکانس ارتعاش تارهای صوتی را تشخیص می دهد، که منبع نور را تحریک می کند و فلاش های متناوب نور را تولید می کند.

هنگامی که نور با همان فرکانس لرزش تارهای صوتی چشمک می زند، تصاویر بسیار واضح و با جزئیات تولید می شود اما وقتی نور با فرکانس کمتری نسبت به لرزش تارهای صوتی چشمک می زند، یک افکت حرکت آهسته ایجاد می شود.

استروبوسکوپی را می توان با استفاده از یک لارنگوسکوپ انعطاف پذیر یا سفت انجام داد.

مزیت استفاده از دومی این است که تصاویر بهتری تولید می کند که روشن و بزرگ می شوند.

با این حال، لارنگوسکوپی سفت و سخت معمولاً برای بیمار راحت‌تر است، و نیاز به تحمل بالاتری برای تهوع و همکاری بیشتر دارد.

از سوی دیگر، لارنگوسکوپی انعطاف پذیر بهتر قابل تحمل است و می توان از آن برای مشاهده حنجره از زوایای مختلف، حتی از طریق یک دهانه گلوتی کوچک استفاده کرد.

در سال‌های اخیر، فناوری به میزان زیادی بهبود یافته است و کیفیت و وضوح تصویر را بهبود می‌بخشد.

هنگام انجام استروبوسکوپی، بیمار را مجبور می کنند تا روی صندلی معاینه در ارتفاعی راحت بنشیند.

سر کشیده و گردن خم شده است.

بی حسی موضعی، معمولاً یک اسپری، روی زبان و پشت گلو اعمال می شود.

با لارنگوسکوپی سفت و سخت، زبان بیمار به سمت جلو جمع می‌شود تا امکان قرار دادن اسکوپ در دهان فراهم شود.

از سوی دیگر، برای لارنگوسکوپی انعطاف پذیر، اسکوپ از طریق بینی وارد می شود و در بالای جعبه صدا قرار می گیرد.

هنگامی که تارهای صوتی به وضوح دیده می شوند، از بیمار خواسته می شود تا صداهای خاصی را که معمولاً یک واکه تلفظ می کنند، در زیر و بم های مختلف (فرکانس پایین، فرکانس بالا، و دامنه متوسط) و بلندی صدا تولید کند.

تصاویر تولید شده به صورت ویدئویی ارسال می شوند که می توان آن را به طور مکرر ضبط و مشاهده کرد.

جزئیات خاصی مانند موج مخاطی و تغییر شکل تارهای صوتی را می توان با استروبوسکوپی با دقت بیشتری بررسی کرد.

خطرات و عوارض احتمالی

عوارض استروبوسکوپی نادر است و بیشتر مشکلات مربوط به ناراحتی بیمار در طول عمل است.

درد در صورت وجود حداقل است و خود به خود برطرف می شود.

مشکلات راه هوایی، مانند مشکل تنفس، ممکن است رخ دهد، اما به ندرت اتفاق می افتد.

همچنین گزارش‌هایی از واکنش‌های نامطلوب مربوط به بیهوشی مورد استفاده یا دامنه آن گزارش شده است.

با این حال، این نیز به ندرت رخ می دهد.

سایر مشکلات ممکن است به سایر روش های مرتبط که همزمان انجام می شوند نسبت داده شود.

به طور کلی، استروبوسکوپی یک روش بی خطر است و به خوبی توسط بیماران تحمل می شود.

برای ارتباط با بیماران آفازی پس از سکته چه نکاتی را باید ذر نظر گرفت؟ 04133368657

برای ارتباط با بیماران آفازی پس از سکته چه نکاتی را باید ذر نظر گرفت؟

تأثیر آفازی بر روابط ممکن است عمیق یا اندک باشد.

هیچ دو نفر مبتلا به آفازی از نظر شدت، مهارت های گفتاری و زبانی قبلی یا شخصیت مشابه نیستند.

اما در همه موارد ضروری است که فرد از همان ابتدای روند بهبودی تا حد امکان با موفقیت ارتباط برقرار کند.

در زیر چند پیشنهاد برای کمک به برقراری ارتباط با فرد مبتلا به آفازی آورده شده است.

1. قبل از شروع مطمئن شوید که توجه شخص را به خود جلب کرده اید.
2. نویز پس زمینه (تلویزیون، رادیو، افراد دیگر) را به حداقل رسانده یا حذف کنید.
3. صدای خود را در سطح معمولی نگه دارید، مگر اینکه شخص خلاف آن را نشان داده باشد.
4. ارتباط را ساده اما بزرگسالانه نگه دارید. ساختار جمله خود را ساده کنید و سرعت گفتار خود را کاهش دهید. بر کلمات کلیدی تاکید کنید. با فرد مبتلا به آفازی "صحبت" نکنید.
5. به آنها زمان بدهید تا صحبت کنند. در مقابل میل به اتمام جملات یا ارائه کلمات مقاومت کنید.
6. علاوه بر گفتار، با نقاشی، حرکات، نوشتن و حالات چهره ارتباط برقرار کنید.
7. تأیید کنید که با سؤالات «بله» و «نه» با موفقیت ارتباط برقرار می کنید.
8. تمام تلاش ها برای صحبت کردن را تحسین کنید و خطاها را کم اهمیت جلوه دهید. از اصرار بر این که هر کلمه بی نقص تولید شود خودداری کنید.
9. در صورت امکان در فعالیت های عادی شرکت کنید. افراد مبتلا به آفازی را از خانواده محافظت نکنید و آنها را در یک گفتگوی گروهی نادیده نگیرید. بلکه سعی کنید تا حد امکان آنها را در تصمیم گیری های خانواده مشارکت دهید. آنها را در جریان رویدادها قرار دهید، اما از تحمیل جزئیات روزانه آنها خودداری کنید.
10. استقلال را تشویق کنید و از محافظت بیش از حد خودداری کنید