اختلال نقص توجه یا بیش فعالی ADHD

پنجشنبه, ۲۷ مهر ۱۳۹۶، ۱۰:۱۱ ق.ظ

اختلال نقص توجه یا بیش فعالی ADHD

شایع ترین اختلال رفتاری در کودکان مدرسه رو اختلال نقص توجه است. طبق راهنمای تشخیصی و آماری انجمن روانپزشکی آمریکا (1994)، این اختلال 3 جزء را در بر می گیرد: بی توجهی بیش از حد، فعالیت زیاد و تکانشگری. هنگامی که ADHD اساسا از نوع بی توجهی باشد، مشکلاتی رخ می دهد که با توجه و تمرکز ضعیف، حواس پرتی، ضعیف بودن مهارت های سازمان یافته و اشکال در تکمیل وظایف بدون نظارت نزدیک، مشخص می شوند.

همراهی ADHD با ناتوانی های مشخص رشدی آنقدر زیاد است که برخی از محققین استدلال کرده اند که این وضعیت ها واقعا از یکدیگر مجزا نبوده بلکه بخشی از یک سندرم هستند. برای مثال شایویتز، فلچر و شایویتز (1995) اعلام کردند که زیرگروه خاصی از ADHD وجود دارد با نام "بی توجهی شناختی" که با عملکرد کند تحصیلی مشخص همراه با نقایص مهارت های زبان شناختی تشخیص داده می شود. آنها عقیده دارند که این زیرگروه، همراه یا شاید هم معنی اختلالات زبان- یادگیری است.

تشخیص ADHD به دلیل فقدان معیارهای عینی برای تعیین توجه ضعیف یا فعالیت بیش از حد تکانشگر، مخصوصا در خردسالان، کار مشکلی است. بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD می توانند در شرایط انگیزشی شدید مانند بازی ویدئویی توجه طبیعی نشان دهند. بارکلی (1990 ) اعلام کرد که سطح انگیزش درونی این کودکان پایین تر از حد طبیعی است و کمتر در اثر فعالیت های عادی روزمره تقویت می شود.

گاهی اوقات تصور می شود که کودکان در مدرسه دچار مشکلات توجه و فعالیت هستند در حالی که رفتار آنها در خانه قابل قبول در نظر گرفته می شود. مشکلات توجه و فعالیت اغلب تا هنگامی که کودک به سن مدرسه نرسد تشخیص داده نمی شود. آیا این بدان معنی است که کودک مشکلی داشته که قبلا تشخیص داده نشده یا اینکه مواجه شدن کودک با بافت مدرسه است که باعث ایجاد مشکلی شده که از قبل وجود نداشته است؟

در حقیقت برخی محققین (مانند دامیکو، اگوستین، هایس1996 ) بر این باورند که در ADHD مشکل به آن اندازه که در تفاوت سطح توجه و فعالیت کودک در محیط های خانه و مدرسه است، در درون خود کودک نیست