رویکردهای مهم زبان درمانی در اختلالات زبانی:
مطابق نظریات زبان اموزی کودک چهار رویکرد عمده زبان درمانی
برای افراد دارای اختلالات زبانی وجود دارد که شامل: رویکرد شناختی،رویکرد کاربردی،رویکرد
زبانی ورویکرد شرطی سازی است.
رویکرد شناختی:
در رویکرد شناختی ایده اصلی ان است که استفاده از زبان بر پایی تفکر است و فرایند درمانی به جای انکه بر اساس برونداد کلامی باشد بهتر است بر پایی مفاهیمی باشد که بوسیله ی زبان کد گذاری شده اند به عبارت دیگر به جای اینکه روی توسعه ساختارهای زبانی کار کنند، گفتگوی درونی داشته باشند ، روابط علت و معلولی را درک کنند و........... (تامپسون و هیکسون، 1984).
مراحل گفتار کودک از دیدگاه پیاژه:
پیاژه گفتار کودک را در سه مرحله طبقه بندی می کند که عبارتند از:
1- تکرار صداها وهجاها:
کودک صداهایی را با خود تکرار می کند. تکرار این صدا ها مفهوم خاصی را ندارد و ارتباط اجتماعی نیز مدنظرش نمی باشد.
2- کودک با خود صحبت می کند.
در این مرحله تصور می شود که کودک با خود فکر می کند و در واقع این سخن گفتن، بیان تفکر توسط خود کودک می باشد.
3- ممکن است شخص دیگر موجب سخن گفتن کودک شود ولی کودک بدون داشتن ادراکی از سخن آن شخص، شروع به سخن گفتن با خود می کند.
دیدگاه ویگوتسکی در مورد زبان و تفکر:
به نظر او زبان وتفکر دارای ریشه های جداگانه ای است ولی گاهی باهم ترکیب شده و عمل می نماید.در این نظریه، زبان وسیله ای برای هدایت اعمال است و راهی است که کودک با استفاده از آن طرحهای آینده ی خود را بیان می کند و ادعا می کند که همراه با رشد کودک زبان هم به عنوان انگیزه ای برای بیان افکار او رشد می کند و واژگان مودک رشد یافته و نیازی نیست که منتظر پیشرفت شناختی او باشیم.
رویکرد کاربردی:
در این رویکرد در جلسات درمانی بر روی ارتباطات واقعی و عملی تاکید می شود و درمانگران در موقعیت های عملی و کاربردی جهت افزایش و تسهیل ارتباط به کودک کمک می کنند.
خلق موقعیت ارتباطی بین افراد، ادامه دادن راهنماییها به کودک با در نظر گرفتن علاقه های او و تمرین در محیط واقعی کودک از ضروریات جلسات درمانی در این رویکرد است.
09146590651
دکتر جعفر معصومی دکترای تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
Tabslp.com
https://telegram.me/jafarmasumi
