بازی برای رشد زبان و تفکر جسمی ضروریست. در طی انجام بازیهای گوناگون، فرصتهای متعدد برای رشد زبان فراهم می‌آید.
بازی اکتشافی:
کودکان در حین بازی کشف می‌کنند که با اسباب بازیها و وسایل و اشیاء اطراف می‌توانند کارهای متفاوتی انجام دهند برای مثال وقتی یک جغجغه را تکان می‌دهند، صدا تولید میشود و به همین ترتیب وقتی صدا تولید میشود، آنها ساکت می‌شوند و توجهشان بالاتر می‌رود. مهیا کردن وسایل خانگی متعدد و اسباب بازیها، امکان اکتشاف و یادگیری اشکال ، اصوات، رنگها و جنس را برای کودک میسر می‌سازد. در مراحل اولیه، کودکان با تکان دادن، بهم کوبیدن، انداختن، نگاه کردن و گذاشتن اجسام داخل دهانشان یاد می‌گیرند با کشف تشابهات و تفاوتها بین اجسام، آنها یاد می‌گیرند که اشیاء نامهای مختلفی دارند. این مرحله ممکن است درست قبل از بیان واژگان توسط کودک باشد. ولی اکتشاف اسباب بازیها و اشیاء تجربه‌ایست ضروری برای درک زبان در مرحله بعدی، اکتشافات اشیاء و وسایل برای رشد درک خواندن واژگان پیچیده‌تر مفید واقع میشود.
بازی فیزیکی:
بازیهای فیزیکی و جست‌وخیز، درک حرکت در فضا را برای کودکان مسیر می‌سازد. همچنین او را قادر به درک معنای افعال (بینداز، شوت کن، برو، بپر و......) و حروف اضافه (به ترتیب سختی: بالا، پائین، روی، در، زیر، با، بین، پشت، جلو .......) می‌سازد.
تجربیات روزمره:
تجربه شرایط گوناگون یادگیری کودک را افزایش می‌دهد. تجربیات واقعی و فعالیتهای روزمره برای رشد و بازی تجسمی کودکان مهم است.
بازی سمبلیک:
تمام واژگان (گفتاری یا اشاره) سمبلند. کودکان قبل از اینکه بتوانند زبان را بفهمند بایستی قادر به درک موارد سمبلیک باشند. در مراحل ابتدایی بازی سمبلیک، تظاهر به نوازش عروسک (تخیلی) یا نوشیدن از یک فنجان تخیلی کافیست. مراحل بعدی بازی سمبلیک فرصتهایی را برای رشد خزانه واژگانی پیچیده‌تر میسر می‌سازد.
بازی گروهی:
یادگیری بازیهای گروهی یک عنصر اساسی در ارتباط اولیه می‌باشد. کودکان زبان و مهارتهای اجتماعی را از همدیگر می‌آموزند و در طی بازی ایده‌های تخیلی به ذهنشان خطور می‌کند.
تخیل و نقش بازی کردن:
هنگام بازی یک نقش ، کودکان دنیای واقعی را از منظرگاه خویش می بینند و همچنین زبان و ارتباط را تجربه می‌کنند. کودکانی که در رشد گفتار و زبان خود دچار تأخیر هستند، نیاز به فعالیتهای متناسب با سن و علاقه خود دارند. آنها می‌توانند بازیهای تخیلی انجام دهند، ولی برای برقراری ارتباط و ابراز ایده‌های خود از طریق گفتار یا زبان اشاره، نیازمند کمک می‌باشند.
بازی آزاد:
بسیار مهم
است که کودکان بتوانند به شیوه‌های خود بازی کنند و «با خود حرف بزنند» این کار
فرصت تجربه زبانی و صداها را فراهم می‌سازد. کودکان خردسال تر ممکن است با خود غان
و غون کنند و از شنیدن صداهایی که خودشان ایجا می کنند، لذت ببرند. این بازی با
اصوات در راستای برقراری ارتباط نیست، اما به کودک کمک می‌کند که الگوهای صوتی را
در مغز خود شکل دهند.
09143162621
09146590651 https://telegram.me/jafarmasumi
دکتر جعفر
معصومی دکترای
تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
www.گفتاردرمانی.com
www.goftardarmaniazarbaijan.com
www.goftardarmanitabriz.com
