بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز در کودکان پیش دبستانی
چقدر زود است که بگوییم کودک نوپا یا پیش دبستانی شما ممکن است بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز داشته باشد؟
اکثر کودکان تا سن مدرسه برای بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز بررسی نمی شوند، اما طبق دستورالعمل های تعیین شده توسط آکادمی اطفال آمریکا (AAP) کودکان 4 ساله نیز قابل تشخیص هستند.
در آن سن، بسیاری از کودکان فعال و تکانشی هستند.
بنابراین چه تفاوتی در مورد کودکان مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز وجود دارد؟ و اگر فرزند خردسال شما بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز دارد، چگونه درمان می شود؟
متمایز شدن از دیگر بچه ها
در مقایسه با سایر کودکان هم سن و سال خود، کودکان مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز اغلب اوقات سخت تری دارند که حتی برای چند دقیقه ثابت بنشینند. آنها نمی‌توانند منتظر نوبت خود بمانند - مثلاً پاسخ‌ها را بی‌درنگ یا جلوی خط کوتاه کنند - و ممکن است بیش از حد صحبت کنند.
دکتر جعفر معصومی استاد دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تبریز و مدیر گروه گفتاردرمانی تبریز می‌گوید: «کودکان مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز همیشه به‌طور باورنکردنی فعال هستند. "
اکثر کودکان 4 ساله به طور کلی بسیار فعال هستند، اما آنها آرام می گیرند - چرت می زنند، برای غذا می نشینند.
کودک مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز همیشه در حال حرکت است."
دکتر معصومی موسس مرکز آموزش و توانبخشی اختلالات یادگیری یاشا و مرکز توانبخشی آتیه می‌گوید: «آنچه این بچه‌ها را متمایز می‌کند، درجه و فراوانی بیش از حد و تکانشی بودن آنها است.
این بچه ها به معنای واقعی کلمه در حال شخم زدن فعالیت ها و افراد با سرعت بالا هستند.»
تشخیص
بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز بر اساس علائم بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری تشخیص داده می شود. اما بی توجهی اغلب در کودکان پیش دبستانی آشکار نیست.
گاهی اوقات، والدین، مراقبان یا معلمان خوش نیت ممکن است به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز مشکوک باشند. این کافی نیست. ارزیابی کامل برای تشخیص لازم است.
برای تشخیص کودک پیش دبستانی، درمانگر به توصیف دقیق رفتار کودک از والدین، مربیان مهدکودک، معلمان پیش دبستانی و سایر بزرگسالانی که به طور مرتب کودک شما را می بینند، همراه با مشاهدات خود تکیه می کند.
مهم است که در مورد همه علائم با درمانگر خود صحبت کنید.
فقط به این دلیل که کودک شما کمی بیش فعالی و تکانشگری دارد به این معنی نیست که او بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز دارد. به عنوان مثال، کودکانی که به دلیل داشتن مشکل در دیدن، شنیدن یا صحبت کردن ناامید هستند، ممکن است مانند کودکان مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز رفتار کنند.
ممکن است فرزند شما برای رد احتمالات دیگر نیاز به آزمایش داشته باشد.
گفتار درمانی، کاردرمانی و رفتار درمانی حرف اول را می زند
برای کودکان پیش دبستانی مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز، رفتار درمانی اولین درمان است.
این نوع درمان شامل تغییراتی در رفتار والدین و معلمان است.
تکنیک ها شامل تمجید و پاداش دادن به رفتار خوب، نادیده گرفتن رفتار بد و استفاده از زمان استراحت است.
ساختار و روال برای کودکان خردسال مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز مهم است.
اگر فرزند شما 4 سال یا بزرگتر است و شما حداقل 6 ماه رفتار درمانی را بدون تغییر زیاد امتحان کرده اید، می توانید داروهای بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز با دوز پایین را نیز امتحان کنید.
اما هرگز رفتار درمانی را رها نکنید. رفتار درمانی حتی زمانی که کودک دارو مصرف می کند، مهم است.
همه داروهای بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز برای کودکان کمتر از 6 سال مورد تایید FDA نیستند. اما بسیاری از پزشکان این داروها را برای کودکان پیش دبستانی مبتلا به بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز تجویز می کنند.
«داروهای بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز برای این گروه سنی به خوبی کار نمی کنند. قطعاً کار می کند، اما در کودکان کوچکتر با قدرت کمتر و قابل پیش بینی کمتری نسبت به کودکان بزرگتر عمل می کند.
اگرچه ممکن است عوارض جانبی وجود داشته باشد، AAP بر این باور است که مزایای آن بیشتر از خطرات در کودکان خردسال است که با رفتار درمانی بهبود نمی یابند.
یک مطالعه نشان داد که کودکان کوچکتر از کودکان بزرگتر نسبت به عوارض جانبی متیل فنیدیت، یکی از رایج ترین داروهای مورد استفاده، حساس هستند.
این عوارض جانبی ممکن است شامل تاخیر در رشد، کاهش اشتها و کاهش وزن، بی خوابی و اضطراب باشد.
عوارض جانبی، از جمله تاخیر در رشد، زمانی که کودکان مصرف دارو را متوقف کردند، معکوس شد.
هیچ مطالعه ای در مورد اثرات طولانی مدت در کودکانی که داروهای بیش فعالی و کمبود توجه و تمرکز را در سنین پایین شروع می کنند وجود ندارد.
اما مطالعات روی کودکان در مدرسه ابتدایی "هیچ عوارض جانبی طولانی مدت درمان را نشان نداده است."
تصمیم گیری در مورد اینکه آیا دارو را بخشی از درمان کودک خود قرار دهید، آسان نیست.
این تصمیمی است که پس از سنجیدن دقیق مزایا و معایب گرفته شده است.
آنچه برای یک فرزند (و خانواده) مناسب است ممکن است برای شما مناسب نباشد.
با پزشک فرزندتان صحبت کنید و با هم می توانید تصمیم بگیرید که چه چیزی برای فرزندتان بهتر است.
